Het “Roman”-tische avontuur
Blijf op de hoogte en volg Sjoerd
01 Maart 2015 | Singapore, Singapore
Na weer in Bangkok te zijn aangekomen en Roman te hebben opgepikt, begon de discussie over waar we dan samen heen zouden gaan. Ik had me de hele trip tot dan toe alleen nog maar bezig gehouden met wat ik tot 1 januari eventueel zou doen en was na China een beetje uitgeput en inspiratieloos. Het leek ons in ieder geval op de een of andere manier een goed idee om op 1 januari, met onze brakke koppen, alvast zoveel mogelijk te plannen en alle vluchten voor de hele komende twee maanden te boeken. Financieel zeer degelijk beleid, maar achteraf gezien misschien niet het beste plan. Hoe dan ook, eerst zouden we het Maleisisch schiereiland afzakken en daarna via Maleisch Borneo naar Myanmar gaan. Vluchtjes geboekt vanaf Singapore naar Kota Kinabalu en vanaf Sandakan naar Yangon (Rangoon). Plus een returnvlucht vanaf Mandalay naar Bangkok. Drie landen in twee maanden leken ook nog wel redelijk relaxt.
Hoe dan ook, Roman kwam net uit de Nederlandse winter en wilde naar het strand, iets wat ik tot nu toe in de trip zorgvuldig had weten te vermijden. Koh Chang, bij de Cambodjaanse grens werd de eerste bestemming. Toen we op de boot tussen de Russische touristen en hun thaise hoertjes terechtkwamen wisten we eigenlijk wel genoeg. Toch was Koh Chang wel goed om mee te maken; ik wist meteen weer waarom ik de Thaise kust tot nu toe had ontweken en alle hossende “ik ga twee weken dronken in de zon zitten”-touristen waren ook een ervaring opzich. De plek “Lonely beach” was niet zo heel veel beach en zeker niet lonely, het “almost undiscovered national park” stond vol met vakantiehutjes en op de boot voor een dagje snorkelen blies de russische popmuziek door de speakertjes. Zeker goed om gezien te hebben.
Omdat we ondertussen hadden begrepen dat het in Maleisie nou niet het allermooiste weer was, regen en overstromingen enzo, en ik vond dat ik niet door zuid-oost Azie kon hebben gereisd zonder naar Angkor te zijn geweest besloten we om Cambodja ook nog even in de trip te drukken.
De trip vanaf Koh Chang naar Phnom Phen was er weer eens een met obstakels. Een volledig ticket naar Phnom Penh geboekt en met een minibusje naar de grens gebracht. Daar biedt alles en iedereen rond de grensovergang je aan om, zeer attent, je tas te dragen en voordat je je visum aanschaft er een “verplichte” (1 euro) healthcheck is, waarbij een mannetje in een witte jas met een infrarood metertje “kijkt” of je geen verhoogde lichaamstemperatuur hebt. Dat ding random op mn shirt mikken zegt denk ik heel veel over mn lichaamstemperatuur. Stel je voor dat je opeens ebola hebt opgelopen in Thailand, je weet het natuurlijk nooit. Heb er in ieder geval wel een “officieel” gezondheids certificaat aan overgehouden.
Daarna is het visum “opeens” 15 dollar duurder dan online vermeld word. Maar ja, je wilt ook niet je hele bus ophouden, dus dan leg je die extra centen maar neer. Vervolgens word je doodleuk gemeld dat de bus pas over twee uur vertrekt, maar als je het mannetje van de reisorganisatie even 100 bath (€2.50) per persoon geeft, brengt hij je wel even naar de stad, want daar is een bus die wel over 10 minuten vertrekt. Ach, de rit achterin een met touristen afgetopte pick-up truck was best wel lachen.
In de grote bus naar Phnom Penh werden we, net als in Thailand, weer fijn gehersenspoeld met lokale muziekvideos. In Cambodja laten deze echter het romantische plattelandsleven zien. Gelukkig werden we later vermaakt met “the expendables” en “G.I. Joe”, ik had nooit gedacht dat Sylvester Stallone ook Khmer sprak, erg indrukwekkend.
Phnom Pehn was wel een leuke stad om even een paar dagen rond te sjouwen, en vooral de Killing Fields en het Tuol Sleng Genocide museum waren erg indrukwekkend. Ook het verschil tussen arm en rijk was pijnlijk zichtbaar; de dikke Range Rovers scheuren overal door de straten terwijl er ook mensen letterlijk leven in, van en op de bulten vuilnis die her en der op straat liggen.
De volgende stop was Siem Reap. Ik vond het een van de vetste plekken om uit te gaan waar ik in Azie geweest ben, maar misschien had ik ook gewoon weer even zin in een feestje. En daarnaast was er natuurlijk Angkor. Ik was al maanden principieel niet meer naar tempels en dergelijke geweest, om te zorgen dat als ik eventueel nog in Angkor terechtkwam ik niet al te “tempelmoe” was. Ik voelde me net een soort Lara Croft in Tomb Raider, beetje tussen totaal overgroeide en vervallen tempels rondrennen, waarbij de horden chinese package touristen met hun selfiesticks en parapluutjes de te ontwijken “gevaren” waren. Gelukkig bleken we er vrij goed in te zijn en hun aanwezigheid hield alle irritante verkopers ver bij ons vandaan.
De reis terug naar Bangkok was ook weer een met de typische uitdagingen. Roman besloot, heel classy, bijna uit het raam van het busje te kotsen omdat hij ziek was. Gelukkig kon de chauffeur nog net op tijd de auto stilzetten, anders was zijn witte toyota versierd met een mooie flets gelige meuk aan de zijkant. Ik geloof dat hij een zware dag gehad heeft. En natuurlijk was het busje wat ons van de grens naar Bangkok zou brengen vol, dus we mochten weer lekker bij de grensovergang een paar uur wachten. Het zou natuurlijk ook gelijk staan aan een wonder, een busrit in ZO-Azie die niet minstens 2,5 uur langer duurt dan oorspronkelijk “gepland”.
Na een nachtje uitzieken in Bangkok (ondertussen al de derde keer dat ik er deze trip was) ging de reis per slaaptrein richting de Maleisische grens. Na een korte stopover in Songkla en de zoveelste verbrande huid, met een busje richting Georgetown (Penang). Omdat de chauffeur weigerde over de snelweg te rijden omdat hij dan tol moest betalen, deden we weer eens, hoe onverwacht, 4 uur langer over de reis. Ik heb zelden iemand zo graag een klap willen verkopen. In ieder geval ging de grensovergang zelf wel soepel.
Omdat we ook nog een week Cambodja in ons mooi van te voren geplande tripje hadden gedrukt, hadden we eigenlijk het hele stuk op mainland maleisie een beetje haast. Georgetown was mooi, de cameron highlands was lekker wandelen en even bijkomen van de vrij hoge temperaturen in de rest van ZO-Azie en Kuala Lumpur was vooral groot, maar als ik er nu op het moment van schrijven een ruime maand later op terugkijk, is er niet bijster veel van blijven hangen. In Melakka zijn we bewust iets langer blijven hangen en het was wel een mooie stad met vrij veel Nederlandse invloed, zoals een typisch Nederlands stadhuis en bijhorende protestantse kerk. Misschien was Maleisie wel gewoon een beetje te goed georganiseerd, de bussen reden op tijd, alles was wel goed voor elkaar en de mensen spreken wel een aardig mondje engels. Maar ik denk dat ik af en toe gewoon disfunctionele dingen nodig heb, puur voor de uitdaging en om af en toe even lekker op te kunnen kankeren. In ieder geval ben je altijd weer blij als je dan daadwerkelijk ergens bent aangekomen. Singapore is vrij duur, dus ons verblijf daar is beperkt gebleven tot een nachtje, 30 januari vlogen we naar Borneo.
Hoe dan ook, Roman kwam net uit de Nederlandse winter en wilde naar het strand, iets wat ik tot nu toe in de trip zorgvuldig had weten te vermijden. Koh Chang, bij de Cambodjaanse grens werd de eerste bestemming. Toen we op de boot tussen de Russische touristen en hun thaise hoertjes terechtkwamen wisten we eigenlijk wel genoeg. Toch was Koh Chang wel goed om mee te maken; ik wist meteen weer waarom ik de Thaise kust tot nu toe had ontweken en alle hossende “ik ga twee weken dronken in de zon zitten”-touristen waren ook een ervaring opzich. De plek “Lonely beach” was niet zo heel veel beach en zeker niet lonely, het “almost undiscovered national park” stond vol met vakantiehutjes en op de boot voor een dagje snorkelen blies de russische popmuziek door de speakertjes. Zeker goed om gezien te hebben.
Omdat we ondertussen hadden begrepen dat het in Maleisie nou niet het allermooiste weer was, regen en overstromingen enzo, en ik vond dat ik niet door zuid-oost Azie kon hebben gereisd zonder naar Angkor te zijn geweest besloten we om Cambodja ook nog even in de trip te drukken.
De trip vanaf Koh Chang naar Phnom Phen was er weer eens een met obstakels. Een volledig ticket naar Phnom Penh geboekt en met een minibusje naar de grens gebracht. Daar biedt alles en iedereen rond de grensovergang je aan om, zeer attent, je tas te dragen en voordat je je visum aanschaft er een “verplichte” (1 euro) healthcheck is, waarbij een mannetje in een witte jas met een infrarood metertje “kijkt” of je geen verhoogde lichaamstemperatuur hebt. Dat ding random op mn shirt mikken zegt denk ik heel veel over mn lichaamstemperatuur. Stel je voor dat je opeens ebola hebt opgelopen in Thailand, je weet het natuurlijk nooit. Heb er in ieder geval wel een “officieel” gezondheids certificaat aan overgehouden.
Daarna is het visum “opeens” 15 dollar duurder dan online vermeld word. Maar ja, je wilt ook niet je hele bus ophouden, dus dan leg je die extra centen maar neer. Vervolgens word je doodleuk gemeld dat de bus pas over twee uur vertrekt, maar als je het mannetje van de reisorganisatie even 100 bath (€2.50) per persoon geeft, brengt hij je wel even naar de stad, want daar is een bus die wel over 10 minuten vertrekt. Ach, de rit achterin een met touristen afgetopte pick-up truck was best wel lachen.
In de grote bus naar Phnom Penh werden we, net als in Thailand, weer fijn gehersenspoeld met lokale muziekvideos. In Cambodja laten deze echter het romantische plattelandsleven zien. Gelukkig werden we later vermaakt met “the expendables” en “G.I. Joe”, ik had nooit gedacht dat Sylvester Stallone ook Khmer sprak, erg indrukwekkend.
Phnom Pehn was wel een leuke stad om even een paar dagen rond te sjouwen, en vooral de Killing Fields en het Tuol Sleng Genocide museum waren erg indrukwekkend. Ook het verschil tussen arm en rijk was pijnlijk zichtbaar; de dikke Range Rovers scheuren overal door de straten terwijl er ook mensen letterlijk leven in, van en op de bulten vuilnis die her en der op straat liggen.
De volgende stop was Siem Reap. Ik vond het een van de vetste plekken om uit te gaan waar ik in Azie geweest ben, maar misschien had ik ook gewoon weer even zin in een feestje. En daarnaast was er natuurlijk Angkor. Ik was al maanden principieel niet meer naar tempels en dergelijke geweest, om te zorgen dat als ik eventueel nog in Angkor terechtkwam ik niet al te “tempelmoe” was. Ik voelde me net een soort Lara Croft in Tomb Raider, beetje tussen totaal overgroeide en vervallen tempels rondrennen, waarbij de horden chinese package touristen met hun selfiesticks en parapluutjes de te ontwijken “gevaren” waren. Gelukkig bleken we er vrij goed in te zijn en hun aanwezigheid hield alle irritante verkopers ver bij ons vandaan.
De reis terug naar Bangkok was ook weer een met de typische uitdagingen. Roman besloot, heel classy, bijna uit het raam van het busje te kotsen omdat hij ziek was. Gelukkig kon de chauffeur nog net op tijd de auto stilzetten, anders was zijn witte toyota versierd met een mooie flets gelige meuk aan de zijkant. Ik geloof dat hij een zware dag gehad heeft. En natuurlijk was het busje wat ons van de grens naar Bangkok zou brengen vol, dus we mochten weer lekker bij de grensovergang een paar uur wachten. Het zou natuurlijk ook gelijk staan aan een wonder, een busrit in ZO-Azie die niet minstens 2,5 uur langer duurt dan oorspronkelijk “gepland”.
Na een nachtje uitzieken in Bangkok (ondertussen al de derde keer dat ik er deze trip was) ging de reis per slaaptrein richting de Maleisische grens. Na een korte stopover in Songkla en de zoveelste verbrande huid, met een busje richting Georgetown (Penang). Omdat de chauffeur weigerde over de snelweg te rijden omdat hij dan tol moest betalen, deden we weer eens, hoe onverwacht, 4 uur langer over de reis. Ik heb zelden iemand zo graag een klap willen verkopen. In ieder geval ging de grensovergang zelf wel soepel.
Omdat we ook nog een week Cambodja in ons mooi van te voren geplande tripje hadden gedrukt, hadden we eigenlijk het hele stuk op mainland maleisie een beetje haast. Georgetown was mooi, de cameron highlands was lekker wandelen en even bijkomen van de vrij hoge temperaturen in de rest van ZO-Azie en Kuala Lumpur was vooral groot, maar als ik er nu op het moment van schrijven een ruime maand later op terugkijk, is er niet bijster veel van blijven hangen. In Melakka zijn we bewust iets langer blijven hangen en het was wel een mooie stad met vrij veel Nederlandse invloed, zoals een typisch Nederlands stadhuis en bijhorende protestantse kerk. Misschien was Maleisie wel gewoon een beetje te goed georganiseerd, de bussen reden op tijd, alles was wel goed voor elkaar en de mensen spreken wel een aardig mondje engels. Maar ik denk dat ik af en toe gewoon disfunctionele dingen nodig heb, puur voor de uitdaging en om af en toe even lekker op te kunnen kankeren. In ieder geval ben je altijd weer blij als je dan daadwerkelijk ergens bent aangekomen. Singapore is vrij duur, dus ons verblijf daar is beperkt gebleven tot een nachtje, 30 januari vlogen we naar Borneo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
