Het chinese avontuur

Het is al even geleden, dus het kostte even moeite om weer een toetsenbord te hanteren en alles uit de diepe krochten van mn herinnering te halen, maar daar gaan we dan:

Op mn laatste dag in Laos was ik ‘s ochtends uitgenodigd voor een baby-naamgevings-ceremonie, wat een goed excuus bleek te zijn om je vanaf half 11 vol te gieten met alcohol. Het bleek later een goede voorbereiding op China, vooral in hoe je een dag overleefd zonder onbeschoft over te komen als iedereen je dronken probeert te voeren. De beste tactiek bleek, naast twee zo groot zijn als je mede-drinkers, zo veel mogelijk ijs in je biertjes te gooien en alle mandarijntjes die voor je neus langs kwamen mee te snaaien. In ieder geval kwamen mn ooit in Delft opgebouwde zuipcapaciteiten eindelijk eens goed van pas.

De volgende dag de bus gepakt vanuit Luang Namtha in de richting van Jinghong in China. Onderweg kwam ik in gesprek met een Japanner die op de lokale universiteit van Meng Lun werkte als assistant professor in de ecologie. Het was een zondag en er bleek die avond een studentenbarbeque te zijn van de lokale internationale studenten. Ik kon wel bij hem pitten, dus mn eerste studentenfeestje van de reis was een feit. Wel grappig was dat ik op een universiteit in een voor mij totaal onbekende stad meteen 4 andere ex-Wageningers tegenkwam. De stad bleek ook zo klein dat ik meteen de eerste dag een probleem had omdat er geen geldautomaten waren waar ik met mn nederlandse pas geld uit de muur kon trekken. Gelukkig kon ik bij mn japanse vriend wat thaise baths wisselen zodat ik in ieder geval tot in Jinghong kon komen, waar er wel een bank of china te vinden was.

Jinghong viel bij binnenkomst meteen op door de megelomane gebouwen bij de entree van de stad en ik kon niet voorkomen dat ik meteen aan compensatie gedrag moest denken. Vooral het gebouw van de chinese partij was prominent aanwezig. Ik kon ook meteen beginnen met wennen aan het eeuwige gerochel op straat. Na een paar dagen hier te me hebben vermaakt met ronddwalen, videogames spelen op straat en nightmarkets bezoeken maar een bus geboekt naar Yuanyang voor de wereldberoemde rijstterassen.

De bus was makkelijk genoeg geboekt en de rit door de bergen was prachtig, maar toen ik eenmaal door de buschauffeur om 9 uur ‘s avonds in het donker uit de bus werd gebonjourd stond ik toch even gek te kijken. Ik wist zeker dat ik een ticket naar Yuangyang had geboekt, maar dit leek in de verste verte niet op waar ik dacht te moeten zijn en volgens de gps op mn telefoon was ik er ook nog lang niet. Maar waar was ik dan wel? Chinees sprak ik niet, mn phrasebook bracht me ook niet verder en geen van de locals sprak meer engels dan “Hello!!?”. Daarbij kwam dat als ik vroeg naar waar Yuanyang was, iedereen naar “hier” verwees. Opeens herinnerde ik me vaag iets wat ik online tegen was gekomen:

“It is important to understand that Yuanyang, in fact, refers to three things. There is Yuanyang County, Yuanyang New City (Nansha), and Yuanyang Old Town (Xinjiezhen). Yuanyang New City is the Yuanyang you will see on most maps and the capital of Yuanyang County, while Yuanyang Old Town is the traditional heart of the county and definitely the location you will be heading if you are a tourist. To make things complicated, if you are in Nansha, then you are in Yuanyang, and Yuangyang Old Town is Xinjiezhen (or simply Xinjie), and if you are in Xinjiezhen, then you are in Yuanyang, and Yuangyang New City is Nansha.” (wikitravel)

Uiteindelijk maar het eerste hotel binnengelopen en daar een nachtje verbleven. Dit was precies het avontuur waar ik al anderhalve maand naar op zoek was en 4 december ’s ochtends gaat voor mij de boeken in als de eerste keer deze reis dat ik me echt ver van huis voelde. Ik genoot er met volle teugen van.

Na anderhalf uur met een minivan door de bergen te zijn gescheurd was ik dan eindelijk klaar om het Unesco werelderfgoed te bewonderen. Tenminste, dat dacht ik. Die dag was het zo mistig dat er ongeveer 4 meter zicht was, dus meer dan wat vage vormen heb ik niet kunnen ontwaren van de, naar ik heb gehoord, 3900 onder elkaar liggende terrasjes met een hoogteverschil van 1200 meter. Ik zal het moeten doen met de foto’s van anderen.

Die avond maar meteen een sleeperbus gepakt richting Kunming. Het bed waar ik in werd vervoerd bleek in alle dimensies te klein, maar ik was wel voor de verandering eens ergens te breed voor, zelfs zonder naar de sportschool te gaan. Je moet er toch iets positiefs van maken.

Aangekomen in Kunming meteen de trein gepakt naar Dali, maar voordat ik de trein instapte even een broodje bapao gescoord. Waarschuwing: koop nooit een met varkensvlees gevuld broodje om 6 uur ’s ochtends bij een straatkraampje wat net open is. Ik zal jullie de eerste twee dagen in Dali besparen, maar kortgezegd waren mijn ingewanden het niet eens met de keuze van het voedsel.

Dali was, nadat ik gered was door een Australische medereiziger die de meest bizar zware antibiotica-kuur voor me had (binnen 24 uur was ging ik van doodziek naar niets aan de hand; top), een erg relaxt stadje. Het was weliswaar mega touristisch, maar veruit de meeste touristen kwamen uit China zelf, dus ik kon vrijwel ongestoord door de stad sjouwen zonder dat alle typische verkopers me lastig vielen.

Na Dali met twee aussies op weg naar Tiger Leaping gorge, waar we op onze eerste ochtend tot de conclusie kwamen dat er niemand geld uit de muur had gehaald, er geen werkende atm in het dorpje was en we practisch platzak waren. Gevolg hiervan was dat we de hele gorge in een dag hebben afgeraffeld. Aangezien een van de twee aussies ziek was ging hij halverwege terug met het leeuwendeel van het beetje geld wat we nog wel hadden, waardoor we met zn tweeën nog 20 yuan (€2,60), 100 gram pinda’s en een snicker als voorraad voor de dag hadden. Na een wandeling van 12 uur stonden we aan de andere kant van de gorge met nog 14 yuan over en 20 kilometer langs een asfaltweg terug naar het beginpunt. Gelukkig konden we met onze resterende 14 yuan iemand die langreed ervan overtuigen ons mee te nemen. Terug in het hostel wilden we net beginnen aan ons avondeten, bestaande uit de resterende pinda’s en een tweede door 3 gedeelde snicker waarna we met het laatste geld net een bus zouden pakken naar Lijang toen er een nederlander aankwam die kon fungeren als mobiele pinautomaat (godzijdank voor wifi en internetbankieren!).

Een waar bachanaal en een extra nachtrust verder de volgende ochtend een bus gepakt naar Lijang. Onze nachttrein naar Kunming zou pas om half 11 ’s avonds vertrekken, dus we hadden een paar uur om de stad te bekijken. Met drie lange blonde gasten door een chinees touristenoord wandelen was ook weer een avontuur apart. Ongeveer iedereen probeerde, subtiel, of minder subtiel, een foto van ons te maken Toen we op een bepaald moment op een centraal plein klaar met de spyshots waren en we dan maar duidelijk met mensen op de foto besloten te gaan, onstond er een halve opstopping omdat er zoveel mensen met ons op de foto wilden. Gekke bekken trekken is een kunst apart en ik denk toch zeker met 40-50 mensen op de foto te staan die dag. Weet ik ook eens hoe het is om een beroemdheid te zijn; erg vermoeiend. De trein naar Kunming bleek tot onze verassing een karaokebar aan boord te hebben waardoor dit een reis met weinig slaap, veel alcohol en nog meer foto’s met locals werd.

Kunming was een leuke stad om een paar dagen te verblijven, met een lokale medewerkster van het hostel en een paar andere backpackers naar een nightmarket geweest. Het chinese fenomeen van een KTV ontdekt (een heel gebouw met hokjes uitgerust met een karaokeinstallatie) en verder beetje biertjes gedronken en ontspannen. Via Zhenyuan en Guiyang ging de reis in etappes verder naar Guilin.

In Guilin maar eens besloten om “voor één biertje” de grootste discotheek te bekijken; uiteindelijk practisch de hele avond gratis drank gehad en weer met de halve club op de foto geweest, waarna de we eindigden in de VIP/KTV-room die voor ons (alle blanken in de club), door een of andere lokale rijke zakenman was afgehuurd. Vanuit Guilin met een zeer touristische tour op een “Bamboo”-raft (gemaakt uit PVC, het zal ook eens niet nep zijn in China...) de Li-rivier afgezakt naar Yangshuo voor het (prachtige) karstlandschap. Daar vier dagen achter elkaar met wisselend succes rondgefietst, maar wat wil je ook als je niet meer dan 20 yuan wilt uitgeven aan je fietshuur. Ook was het ondertussen kerst, maar meer dan een biertje erop drinken, een foto met kerstwens op de facebook knallen en genieten van het feit dat ik alle “gezellige” kerstonzin in december voor het tweede jaar op rij heb weten te ontwijken heb ik er niet van gemaakt. Vanuit Yangshuo me maar weer in een van de bedjes van een sleeperbus geperst en doorgereisd naar Hong Kong.

Hong Kong was geweldig en een totaal nieuwe ervaring na China. Er een paar dagen rondgehangen met een Canadees met Hongkongse roots die ik eerder in Kunming had ontmoet en met hem op tweede kerstdag op een dak met uitzicht een barbeque met locals meegepakt. Ook nog een dagje met de boot naar Macau gegaan, waar ik denk ik het meest protserige gebouw in de wereldgeschiedenis heb mogen aanschouwen; het “Grand Lisboa”-casino. De humor lag er weer op straat; toen ik over the strip met aan weerszijden de gigantische casino’s terug liep naar mn ferry klonk er doodleuk het nummertje “Price tag” uit de speakers van een gebouw; “It’s not about the money, we don’t need your money”. Ik moest er vrij hard om lachen, misschien was het wel iets te toevallig.

Vanuit Hong Kong teruggevlogen naar Bangkok voor oud en nieuw en om Roman op te pikken; volgende keer meer.