Birmeo
Door: Sjoerd
Blijf op de hoogte en volg Sjoerd
06 April 2015 | Myanmar, Mandalay
Na het Maleisisch schiereiland ging de reis verder naar Borneo. Kota Kinabalu bleek verrassend genoeg leuker dan verwacht, met een aantal leuke barretjes en een briljante band die de eerste avond aan het optreden was. Uiteindelijk toch maar twee nachten blijven hangen, ook wel fijn. Na enig overleg en aan de hand van een tip van een andere reiziger werd vervolgens besloten om naar Kudat, bij het noordelijkste puntje van Borneo te gaan.
Ik weet niet wat Roman er van vond, maar ik denk dat ik mn paradijsje op aarde daar toch echt heb gevonden. Het hostel was weliswaar overladen met muskieten en je werd elke avond volledig lekgeprikt, maar zodra je naar het bijbehorende restaurant aan het strand vluchtte was je daar vanaf. Verder onze dag gevuld met een beetje hardlopen over het strand en zwemmen in de zee. Op een gegeven moment wat losse haakjes en draad gekocht en met een lokale visser in een piepklein bootje gestapt. Na een wat onwennig begin toch een aantal prachtige visjes naar binnen gehengeld. Voelde me een beetje slecht over deze vernietiging van zeeleven, maar toen ze eenmaal op de barbeque lagen hoorde je daar niemand meer over. Ook een nogal gefaalde poging tot surfen gedaan, maar ja, alle begin is moeilijk zullen we maar zeggen.
Omdat de busreis naar onze volgende bestemming 12 uur was en de vlucht maar een uurtje en 25 euro pp hadden we een vluchtje geboekt vanaf Kudat naar Sandakan. De vlucht zelf zou ik al bijna willen aanmerken als een touristische attractie. Vanaf Kudat airport vertrokken maar twee dagen per week vluchten en veel meer dan een piepklein ontvangst halletje en idem dito verkeerstoren was het dan ook niet. Verbaasde me er bijna over dat de landingsbaan nog wel verhard was. De brandweer bestond uit een kleine rode pick-up truck met wat uitgezakte part-time brandweermannen erin en een aanhangertje met opgerolde brandweerslangen erachter.
Toen we in wilden checken ontstond er een klein probleem omdat er alleen cabinebagage in het vliegtuigje kon, dus er werd ons op zeer serieuze toon gemeld dat we per kilo bij moesten betalen voor onze grote tassen. Met de wetenschap dat normaal gesproken de regel opgaat van: hoe goedkoper je ticket, hoe meer alle extra’s zijn, maakte ik me eventjes zorgen. Uiteindelijk zaten we gezamelijk 6 kilo over het toegestane gewicht heen, wat betekende dat we het gigantische bedrag van 6 RM (€1,50) bij moesten betalen.
Van Sandakan een bus gepakt naar Semporna om daar te duiken vanaf Mabul Island. Het bleek een erg goede plek, toen we na onze eerste theoriedag nog even met wat snorkelspullen het water insprongen werden we na 10 minuten bijna “aangezommen” door een anderhalve meter lange groene zeeschildpad, die rustig langs kwam gepeddeld; een vrij bizarre ervaring. De rest van onze duiken doken er altijd wel ergens een paar van die beesten op, tot het moment dat je het eigenlijk normaal gaat vinden.
Na onze onderwateravonturen hebben we nog even aapjes gekeken in Sepilok, waarna we vervolgens op onze vlucht richting Myanmar stapten. Omdat we een overstap hadden op Kuala Lumpur was het daar weer tijd voor onze ondertussen vaste prik; op naar de subway voor eindelijk weer eens brood, aangezien de rijst en vooral de noodles ons toch echt de neus uit kwamen. Ook eindelijk weer eens een echte, niet oploskoffie gepakt. Af en toe een stukje beschaving meepakken is toch ook wel fijn.
Yangon (Rangoon) bleek een andere grote aziatische stad te zijn. Myanmar viel me de eerste dagen eigenlijk een beetje tegen, ik had nog een prachtig romantisch beeld in mn hoofd van een land zonder touristen, maar dat bleek toch echt een illusie. Pas na een tijdje viel wel het kwartje, opzich zijn de touristen er al wel massaal, maar de lokale bevolking is nog steeds nieuwsgierig en echt absurd vriendelijk.
Vanuit Yangon een bus gepakt naar de “Golden Rock”, een goud geschilderde steen bovenop een berg. Het is schijnbaar een van de heiligste plekken binnen het boeddhisme. Vooral de klim naar de top was de moeite waard, vooral omdat daar blijkbaar echt nooit touristen langskomen ofzo. Verder wel leuk om eens te zien, maar ook vooral touristen-kijken. Vooral de amerikaanse vetzak die zich in een draagstoel het laatste stukje liet vervoeren en vervolgens hulp nodig had om uit het ding op te staan was wel de moeite waard. Vanuit daar met een aantal andere backpackers vervoer naar Hpa’an geregeld, zodat we met 13 mensen + bepakking in een soort pick-upje zaten gepropt. In ieder geval was het goedkoop en erg gezellig. Daar ook nog een aantal dagen de tourist uitgehangen.
De volgende stop was Mandalay. De reis daarheen begon nog zo veelbelovend. Een dametje in een prachtig pakje wees ons onze plaatsen. Helaas bleek de bus door het personeel ook gebruikt te worden om wat bij te verdienen als vrachtwagen, met als gevolg dat de bus elke 10 minuten stil stond om augurken in- of uit te laden. Zo duurt de trip van ruim 600 kilometer inderdaad al snel 11 uur, ondanks dat er minstens 400 over een snelweg wordt gereden. Fijne bijkomstigheid was dat de airco weer eens op de poolstand stond, dus we zaten met jassen en een muts op in de bus. Ik denk dat het geen uitleg behoeft hoe “fris” we de volgende ochtend uit de bus stapten.
In Mandalay 2 motortjes gehuurd en naar Bagan gescheurd. Het waren beide vrij bijzondere dingen. Bij Roman zn scooter had de kilometerteller er na 3,8 kilometer al de geest aan gegeven en bij mijn crossbrommertje gaf de kilometerteller grofweg het midden aan van het tourental en de snelheid. Afhankelijk van de gekozen versnelling reed je harder of langzamer volgens het ding. In Bagan stak helaas mn ondertussen bijna “maandelijkse periode” weer de kop op, waardoor ik er toch iets minder van kon genieten.
Vanuit Bagan ging de trip verder naar Inle Lake en vanuit daar was ons plan om naar het noorden te rijden. Zo geschiedde, maar na een tocht van 3 uur werden we gestopt bij een militaire controlepost. Overigens zonder paspoort, want die hadden we ingeleverd bij het huren van de motoren. Hoe dan ook, we werden zeer vriendelijk verzocht om op een bankje gaan zitten, waarna er zeer druk werd getelefoneerd over wat ze in vredesnaam met twee van die gekke nederlanders moesten (overigens is het officieel verboden voor buitenlanders om iets gemotoriseerds te besturen, dus daar zit je dan, zonder paspoort, in “overtreding”, maar dat eerste kwamen we later pas achter). In ieder geval hing er een erg gemoedelijk sfeertje en door de knulligheid van het geheel kostte het me erg veel moeite om niet constant in de lach te schieten. Op de rood-wit geschilderde hekjes bij de controlepost waren cd’s getimmerd als reflectoren en verschillende officieren kwamen af en aan gereden op krakkemikkige oude brommertjes, soms met hun slippers nog aan. Uiteindelijk was er na ruim een half uur heen en weer gerij op brommertjes en getelefoneer een burger die ons kwam vertellen dat de weg was afgesloten. “Where you go?” en “not allowed without permit” was het enige dat eruit kwam. Mede door een lekke band waren we uiteindelijk de hele dag onderweg geweest en 30 kilometer hemelsbreed opgeschoven.
De dag erna nog een erg lange dag naar Mandalay gemaakt, daar nog weer even normale koffie gescoord en een beetje rondgescheurd waarna de vlucht naar Bangkok, nu ik er 4 keer geweest ben deze trip een beetje mn “home away from home”, vertrok. Vanuit Bangkok vloog Roman terug naar NL en ik naar Japan. Volgende keer meer!
Ik weet niet wat Roman er van vond, maar ik denk dat ik mn paradijsje op aarde daar toch echt heb gevonden. Het hostel was weliswaar overladen met muskieten en je werd elke avond volledig lekgeprikt, maar zodra je naar het bijbehorende restaurant aan het strand vluchtte was je daar vanaf. Verder onze dag gevuld met een beetje hardlopen over het strand en zwemmen in de zee. Op een gegeven moment wat losse haakjes en draad gekocht en met een lokale visser in een piepklein bootje gestapt. Na een wat onwennig begin toch een aantal prachtige visjes naar binnen gehengeld. Voelde me een beetje slecht over deze vernietiging van zeeleven, maar toen ze eenmaal op de barbeque lagen hoorde je daar niemand meer over. Ook een nogal gefaalde poging tot surfen gedaan, maar ja, alle begin is moeilijk zullen we maar zeggen.
Omdat de busreis naar onze volgende bestemming 12 uur was en de vlucht maar een uurtje en 25 euro pp hadden we een vluchtje geboekt vanaf Kudat naar Sandakan. De vlucht zelf zou ik al bijna willen aanmerken als een touristische attractie. Vanaf Kudat airport vertrokken maar twee dagen per week vluchten en veel meer dan een piepklein ontvangst halletje en idem dito verkeerstoren was het dan ook niet. Verbaasde me er bijna over dat de landingsbaan nog wel verhard was. De brandweer bestond uit een kleine rode pick-up truck met wat uitgezakte part-time brandweermannen erin en een aanhangertje met opgerolde brandweerslangen erachter.
Toen we in wilden checken ontstond er een klein probleem omdat er alleen cabinebagage in het vliegtuigje kon, dus er werd ons op zeer serieuze toon gemeld dat we per kilo bij moesten betalen voor onze grote tassen. Met de wetenschap dat normaal gesproken de regel opgaat van: hoe goedkoper je ticket, hoe meer alle extra’s zijn, maakte ik me eventjes zorgen. Uiteindelijk zaten we gezamelijk 6 kilo over het toegestane gewicht heen, wat betekende dat we het gigantische bedrag van 6 RM (€1,50) bij moesten betalen.
Van Sandakan een bus gepakt naar Semporna om daar te duiken vanaf Mabul Island. Het bleek een erg goede plek, toen we na onze eerste theoriedag nog even met wat snorkelspullen het water insprongen werden we na 10 minuten bijna “aangezommen” door een anderhalve meter lange groene zeeschildpad, die rustig langs kwam gepeddeld; een vrij bizarre ervaring. De rest van onze duiken doken er altijd wel ergens een paar van die beesten op, tot het moment dat je het eigenlijk normaal gaat vinden.
Na onze onderwateravonturen hebben we nog even aapjes gekeken in Sepilok, waarna we vervolgens op onze vlucht richting Myanmar stapten. Omdat we een overstap hadden op Kuala Lumpur was het daar weer tijd voor onze ondertussen vaste prik; op naar de subway voor eindelijk weer eens brood, aangezien de rijst en vooral de noodles ons toch echt de neus uit kwamen. Ook eindelijk weer eens een echte, niet oploskoffie gepakt. Af en toe een stukje beschaving meepakken is toch ook wel fijn.
Yangon (Rangoon) bleek een andere grote aziatische stad te zijn. Myanmar viel me de eerste dagen eigenlijk een beetje tegen, ik had nog een prachtig romantisch beeld in mn hoofd van een land zonder touristen, maar dat bleek toch echt een illusie. Pas na een tijdje viel wel het kwartje, opzich zijn de touristen er al wel massaal, maar de lokale bevolking is nog steeds nieuwsgierig en echt absurd vriendelijk.
Vanuit Yangon een bus gepakt naar de “Golden Rock”, een goud geschilderde steen bovenop een berg. Het is schijnbaar een van de heiligste plekken binnen het boeddhisme. Vooral de klim naar de top was de moeite waard, vooral omdat daar blijkbaar echt nooit touristen langskomen ofzo. Verder wel leuk om eens te zien, maar ook vooral touristen-kijken. Vooral de amerikaanse vetzak die zich in een draagstoel het laatste stukje liet vervoeren en vervolgens hulp nodig had om uit het ding op te staan was wel de moeite waard. Vanuit daar met een aantal andere backpackers vervoer naar Hpa’an geregeld, zodat we met 13 mensen + bepakking in een soort pick-upje zaten gepropt. In ieder geval was het goedkoop en erg gezellig. Daar ook nog een aantal dagen de tourist uitgehangen.
De volgende stop was Mandalay. De reis daarheen begon nog zo veelbelovend. Een dametje in een prachtig pakje wees ons onze plaatsen. Helaas bleek de bus door het personeel ook gebruikt te worden om wat bij te verdienen als vrachtwagen, met als gevolg dat de bus elke 10 minuten stil stond om augurken in- of uit te laden. Zo duurt de trip van ruim 600 kilometer inderdaad al snel 11 uur, ondanks dat er minstens 400 over een snelweg wordt gereden. Fijne bijkomstigheid was dat de airco weer eens op de poolstand stond, dus we zaten met jassen en een muts op in de bus. Ik denk dat het geen uitleg behoeft hoe “fris” we de volgende ochtend uit de bus stapten.
In Mandalay 2 motortjes gehuurd en naar Bagan gescheurd. Het waren beide vrij bijzondere dingen. Bij Roman zn scooter had de kilometerteller er na 3,8 kilometer al de geest aan gegeven en bij mijn crossbrommertje gaf de kilometerteller grofweg het midden aan van het tourental en de snelheid. Afhankelijk van de gekozen versnelling reed je harder of langzamer volgens het ding. In Bagan stak helaas mn ondertussen bijna “maandelijkse periode” weer de kop op, waardoor ik er toch iets minder van kon genieten.
Vanuit Bagan ging de trip verder naar Inle Lake en vanuit daar was ons plan om naar het noorden te rijden. Zo geschiedde, maar na een tocht van 3 uur werden we gestopt bij een militaire controlepost. Overigens zonder paspoort, want die hadden we ingeleverd bij het huren van de motoren. Hoe dan ook, we werden zeer vriendelijk verzocht om op een bankje gaan zitten, waarna er zeer druk werd getelefoneerd over wat ze in vredesnaam met twee van die gekke nederlanders moesten (overigens is het officieel verboden voor buitenlanders om iets gemotoriseerds te besturen, dus daar zit je dan, zonder paspoort, in “overtreding”, maar dat eerste kwamen we later pas achter). In ieder geval hing er een erg gemoedelijk sfeertje en door de knulligheid van het geheel kostte het me erg veel moeite om niet constant in de lach te schieten. Op de rood-wit geschilderde hekjes bij de controlepost waren cd’s getimmerd als reflectoren en verschillende officieren kwamen af en aan gereden op krakkemikkige oude brommertjes, soms met hun slippers nog aan. Uiteindelijk was er na ruim een half uur heen en weer gerij op brommertjes en getelefoneer een burger die ons kwam vertellen dat de weg was afgesloten. “Where you go?” en “not allowed without permit” was het enige dat eruit kwam. Mede door een lekke band waren we uiteindelijk de hele dag onderweg geweest en 30 kilometer hemelsbreed opgeschoven.
De dag erna nog een erg lange dag naar Mandalay gemaakt, daar nog weer even normale koffie gescoord en een beetje rondgescheurd waarna de vlucht naar Bangkok, nu ik er 4 keer geweest ben deze trip een beetje mn “home away from home”, vertrok. Vanuit Bangkok vloog Roman terug naar NL en ik naar Japan. Volgende keer meer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
