Reizen en rusten.

Omdat het bij het Chinese consulaat in Chiang Mai 5 dagen duurt om een sticker (ook wel visum genoemd) in je paspoort te plakken, had ik nog wat extra tijd te verdoen in Noord-Thailand. Van andere backpackers had ik begrepen dat Pai, een stukje noordelijker een absolute must-see was en dat er een erg kronkelige weg heen ging (760 bochten in 130 kilometer), die je vooral niet op een scootertje moest proberen te rijden (heul erg gevaarlijk, probeerden allemaal met bandages opgelapte reizigers, vooral vrouwen, me duidelijk te maken). Het behoeft geen uitleg wat het eerste was dat ik deed na het inleveren van mn paspoort. Het was niet moeilijk om een motor te vinden en na het vervangen van de achterband, die er denk ik toch vanaf de fabriek al op had gezeten, was ik aan het eind van de middag onderwegop mijn 200cc’tje (Honda Phantom, voor de kenners) met rood-gele vlammen op de tank.

De tocht naar Pai was absoluut genieten, het was inderdaad extreem bochtig, maar het asfalt was in uitzonderlijk goede staat en de 200cc was precies goed voor dit soort weggetjes. Omdat het ding zo licht was kon je hem praktisch plankgas door elk bochtje raggen en de weg was zo bochtig dat je toch nooit ook maar in de buurt van een topsnelheid kon komen. Pai zelf was een soort hippie paradijs, waar iedereen overdag tarwegras aan het wegwerken was en ’s avonds aan de mushroom shakes zat. Er hing een soort serene rust over de hele plek, hoewel ik sterke vermoedens heb dat dit ook nog wel eens wat te maken kan hebben met de eerder genoemde, alom vertegenwoordigde, paddestoelen.

Na twee nachten hier ging de reis verder naar Mae Hong Son in het westen, met nog meer bochten (1000 dit keer), prachtige uitzichten en verbazingwekkend goed asfalt. Mae Hong Son was een verademing na alle touristische hotspots. De kerel die het guesthouse runde waar ik terecht kwam wist eigenlijk niet wat een dorm was, met een hoop zenuwachtig gegiechel tot gevolg toen ik bij een jongen en een meisje op dezelfde kamer terecht kwam (die overigens wel als dorm werd aangeprezen). Via Mae Sariang ging de tocht terug naar Chiang Mai, ruim 600 kilometer in 4 dagen rijden, ik kan het iedereen aanraden.

Terug in Chiang Mai mn paspoort, nu met chinese sticker, weer opgehaald en een vlucht gepakt naar Luang Prabang in Noord-Laos. Hier heb je een visum on arrival, wat ertoe leidt dat je anderhalf uur in de rij staat om bij de eerste balie je paspoort af te geven, bij de tweede weer op te halen en bij de derde om je verse visum af te stempelen. Het visum kost 35 dollar maar, waarschijnlijk omdat dat zo makkelijk wisselt, daar komt nog 1 dollar administratiekosten overheen. Handig als je alleen 100 dollar biljetten hebt.

Luang Prabang is heel erg laid-back, alle barretjes gaan om half 12 dicht en daarna is het enige wat nog open is een bowlingbaan, waar je vervolgens allemaal mensen tegen komt die je eerder in je trip tegen het lijf bent gelopen. Blijkbaar zie ik tegenwoordig als zo’n ongelovelijke hippie uit dat alle tuktuk drivers specifiek op mij af komen om hun opium te slijten. Ook ben ik ondertussen door verschillende mensen omgedoopt tot “Jezus”, met mn blonde haar en rode baard. Ik weet niet hoe blij ik hiermee ben, grappig is het in ieder geval wel.

Blijkbaar was ik er even aan toe, want uiteindelijk ben ik ruim een week blijven hangen in het hostel, samen met nog een hele groep andere backpackers die allemaal van plan waren om een of twee nachten te blijven, maar elke dag weer met een nachtje verlengden. Overigens in mijn geval een beetje hypocriet, ik heb in eerste instantie een vlucht gepakt om zo wat meer tijd te hebben in Laos, maar als je vervolgens een week ergens blijft hangen, blijft er natuurlijk weinig over van je tijdswinst.

Na Luang Prabang een minivan gepakt naar Luang Namtha, om alvast een stukje richting de chinese grens te komen. Een groot deel van de reis ging “offroad”, over een weg die meer uit kuil dan weg bestond. Regelmatig vlogen er wat mensen door de bus heen, gelukkig was het plafond hoog genoeg dat ik niet mn kop stootte en mn riem hield me aardig op mn plaats. Overigens heb ik mezelf nogmaals verbaasd over mijn “slaap-vaardigheden”, na kunnen slapen op een hardhouten vloer, kreeg ik het zelfs voor elkaar om in deze schuddende, soms als een rollercoaster aandoende, zitplaats toch zeker een ruim uur te liggen maffen. Ik ben benieuwd waar het ophoudt...

Overmorgen naar China, ik ben heel erg benieuwd!