Back on the road again
Blijf op de hoogte en volg Sjoerd
12 November 2014 | Thailand, Chiang Mai
Na de chaos van Bangkok samen met Bob, een Nederlander die ik in het hostel had ontmoet, de trein gepakt naar Ayutthaya, de oude hoofdstad van Thailand. Me verbaasd over de ticketprijzen, 12 bath (€0,30) voor een treinrit van anderhalf uur voor een verder wel prima treinrit is toch iets waar de NS nog iets van kan leren.
Ayutthaya met zn gigantische historische park is prachtig, maar op een bepaald moment kwamen de tempels waar de toeristen in de rij staan om exact dezelfde foto te maken me wel een beetje de strot uit. Wel was het een oase van rust vergeleken met Bangkok. Hier fietsjes huren was het beste plan in tijden; de piepkleine fiets waar ik me met moeite op had gezet zorgde, vooral toen we een stukje het historisch centrum waren uitgereden, voor nogal wat consternatie onder de lokale bevolking. Denk dat ik het rijgemak van een op maat afgemonteerde (race)fiets nog wel even zal moeten missen.
Na Ayutthaya naar Lopburi, een soort gedeeltelijk door makaken overgenomen stadje met een grote hoeveelheid expats die er massaal engelse les geven op de vele scholen in de omgeving. Ik vond de apen geweldig, maar je moest niet iets op je hoofd dragen of dingen in je zak houden waarvan ze het vermoeden hadden dat het eetbaar was, dan werd je namelijk massaal belaagd. Vanuit daar met de trein door naar Sukhothai, nog een plek met een groot historisch park. Overnacht in de meest crappy gelegenheid tot nu toe; old city hotel. Toch wel een mooie ervaring, onze kamers zaten in een 350 jaar oud houten gebouwtje en dit was het voor- en het nadeel ineen. De locals spreken het uit als ol’ shitty ‘otel en dat is misschien ook wel de beste omschrijving.
Vervolgens de bus gepakt naar Kamphaeng Peth. De enige reden dat we er heen wilden was omdat er maar een hostel/hotel in de hele stad te vinden was en we wilden ook wel ns een niet touristische plek zien. We hebben het geweten. Het mooie was dat we op straat werden toegezwaaid en werden bekeken alsof we de eerste blanken ooit waren, het nadeel bleek bij het eten. Omdat er geen engelse vertaling van de kaart was en geen van de 6 bedienden die zich op een bepaald moment rond ons tafeltje hadden verzameld meer dan twee woorden engels sprak, had ik op een bepaald moment maar iets random aangewezen op de kaart. Dit bleek het meest pittige gerecht ooit te zijn. Het was een gebakken red snapper met een saus/garnering er over en doorheen die nog het best beschreven kan worden als puur gemalen peperzaad. Ik heb me er, puffend als een te dikke bevallende vrouw, manmoedig doorheen proberen te eten, maar halverwege stond mn mond zo erg in de fik dat ik de handdoek in de ring moest gooien. Mn mond brandde nog een half uur lekker door en de volgende dag gaf het ongeveer hetzelfde gevoel toen het er aan de andere kant weer uit kwam.
Omdat er een 3-daags festival op handen was in Chiang Mai, ging de reis die kant op. De snelbussen in Thailand bleken een avontuur opzich. We werden de hele rit geindoctrineerd met Thaise popmuziek, inclusief muziekvideos, wat een hele nieuwe inkijk bood op de thaise cultuur en man-vrouw verhouding.
Toen er op een gegeven moment een brandlucht in de bus ontstond, bleek de oplossing even simpel als effectief; de chauffeur stopte de bus midden op de weg, trok een klep aan de zijkant open en gooide met een klein bekertje water uit een emmer over, waarschijnlijk, het defecte onderdeel. Ik stond er even van de kijken, maar ik moet het hem nageven; de rooklucht bleef de rest van rit achterwege.
Chiang Mai was/is geweldig, 3 dagen optochten, dansende mensen op straat en werkelijk overal lampionnen. De lokale luchthaven werd zelfs een aantal uren dichtgegooid op de belangrijkste dag van het festival omdat er zoveel lampionnen in de lucht hingen. Met een paar lui van het hostel ook gepoogd om er twee op te laten. De eerste faalde jammerlijk, niet alleen de brander, maar de hele lampion vloog in de fik. Lerende van onze opgedane ervaring was poging twee succesvoller.
Na al het gezuip besloten om 3 dagen de bush in te gaan met een trekking. Hier bleek dat je alles wat je nodig hebt uit bamboe kan maken en dat matrassen om op te slapen volledig overrated zijn. Ik weet nu dat ik zelfs op een hardhouten vloer prima kan slapen terwijl er een jankende baby en een legioen aan kranende hanen in de omgeving bezig zijn. Heb ik toch nog wat aan die 3 jaar aan de woonkamer wonen in Wageningen.
De reis gaat, volgens de huidige planning, binnenkort verder naar Laos en China; ik heb er zin in!
Ayutthaya met zn gigantische historische park is prachtig, maar op een bepaald moment kwamen de tempels waar de toeristen in de rij staan om exact dezelfde foto te maken me wel een beetje de strot uit. Wel was het een oase van rust vergeleken met Bangkok. Hier fietsjes huren was het beste plan in tijden; de piepkleine fiets waar ik me met moeite op had gezet zorgde, vooral toen we een stukje het historisch centrum waren uitgereden, voor nogal wat consternatie onder de lokale bevolking. Denk dat ik het rijgemak van een op maat afgemonteerde (race)fiets nog wel even zal moeten missen.
Na Ayutthaya naar Lopburi, een soort gedeeltelijk door makaken overgenomen stadje met een grote hoeveelheid expats die er massaal engelse les geven op de vele scholen in de omgeving. Ik vond de apen geweldig, maar je moest niet iets op je hoofd dragen of dingen in je zak houden waarvan ze het vermoeden hadden dat het eetbaar was, dan werd je namelijk massaal belaagd. Vanuit daar met de trein door naar Sukhothai, nog een plek met een groot historisch park. Overnacht in de meest crappy gelegenheid tot nu toe; old city hotel. Toch wel een mooie ervaring, onze kamers zaten in een 350 jaar oud houten gebouwtje en dit was het voor- en het nadeel ineen. De locals spreken het uit als ol’ shitty ‘otel en dat is misschien ook wel de beste omschrijving.
Vervolgens de bus gepakt naar Kamphaeng Peth. De enige reden dat we er heen wilden was omdat er maar een hostel/hotel in de hele stad te vinden was en we wilden ook wel ns een niet touristische plek zien. We hebben het geweten. Het mooie was dat we op straat werden toegezwaaid en werden bekeken alsof we de eerste blanken ooit waren, het nadeel bleek bij het eten. Omdat er geen engelse vertaling van de kaart was en geen van de 6 bedienden die zich op een bepaald moment rond ons tafeltje hadden verzameld meer dan twee woorden engels sprak, had ik op een bepaald moment maar iets random aangewezen op de kaart. Dit bleek het meest pittige gerecht ooit te zijn. Het was een gebakken red snapper met een saus/garnering er over en doorheen die nog het best beschreven kan worden als puur gemalen peperzaad. Ik heb me er, puffend als een te dikke bevallende vrouw, manmoedig doorheen proberen te eten, maar halverwege stond mn mond zo erg in de fik dat ik de handdoek in de ring moest gooien. Mn mond brandde nog een half uur lekker door en de volgende dag gaf het ongeveer hetzelfde gevoel toen het er aan de andere kant weer uit kwam.
Omdat er een 3-daags festival op handen was in Chiang Mai, ging de reis die kant op. De snelbussen in Thailand bleken een avontuur opzich. We werden de hele rit geindoctrineerd met Thaise popmuziek, inclusief muziekvideos, wat een hele nieuwe inkijk bood op de thaise cultuur en man-vrouw verhouding.
Toen er op een gegeven moment een brandlucht in de bus ontstond, bleek de oplossing even simpel als effectief; de chauffeur stopte de bus midden op de weg, trok een klep aan de zijkant open en gooide met een klein bekertje water uit een emmer over, waarschijnlijk, het defecte onderdeel. Ik stond er even van de kijken, maar ik moet het hem nageven; de rooklucht bleef de rest van rit achterwege.
Chiang Mai was/is geweldig, 3 dagen optochten, dansende mensen op straat en werkelijk overal lampionnen. De lokale luchthaven werd zelfs een aantal uren dichtgegooid op de belangrijkste dag van het festival omdat er zoveel lampionnen in de lucht hingen. Met een paar lui van het hostel ook gepoogd om er twee op te laten. De eerste faalde jammerlijk, niet alleen de brander, maar de hele lampion vloog in de fik. Lerende van onze opgedane ervaring was poging twee succesvoller.
Na al het gezuip besloten om 3 dagen de bush in te gaan met een trekking. Hier bleek dat je alles wat je nodig hebt uit bamboe kan maken en dat matrassen om op te slapen volledig overrated zijn. Ik weet nu dat ik zelfs op een hardhouten vloer prima kan slapen terwijl er een jankende baby en een legioen aan kranende hanen in de omgeving bezig zijn. Heb ik toch nog wat aan die 3 jaar aan de woonkamer wonen in Wageningen.
De reis gaat, volgens de huidige planning, binnenkort verder naar Laos en China; ik heb er zin in!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
