Bangkok for a start

Daaar zit je dan...

Met lichte (en in mijn ogen gezonde) tegenzin in een internetcafetje om te beginnen aan je eerste blog. De eerlijkheid gebiedt me te melden dat ik toch even op mn telefoon moest kijken om te weten welke dag van de week het is, om vervolgens te kunnen concluderen dat ik alweer bijna 2,5 week onderweg ben. "Don't you know how time flies..."

Omdat het niet helemaal haalbaar bleek om met een oude ragbak naar Iran te rijden, moest dat plan even worden opgeschort. Maar ja, wat ga je dan wel doen, als je je kamer al een paar maanden heb onderverhuurd en praktisch al die tijd uit je achterbak hebt geleefd? Juist, dan boek je een enkele reis naar Thailand, de makkelijkste plek om je backpack-avontuur te beginnen en stap je 5 dagen later in het vliegtuig.

Ik had nog geen hostel geboekt en omdat ik 's ochtends om 7 uur het vliegtuig uitstapte had ik daar gelukkig alle tijd voor. Aangekomen in de binnenstad, vlak bij Khao San road, merkte ik meteen dat mn reizigersinstict nodig afgestoft moest worden. Natuurlijk ben je een sitting duck als je rond half negen 's ochtends, met slaperige ogen vanwege het totale gebrek aan slaap in de wat krappe vliegtuigstoelen en een grote rugzak op, in de toeristische hotspot rondsjouwt. Mijn eerste doel van de dag was het verkrijgen van een kaart van Bangkok, dus toen er uit een politiebureau een of ander "betrouwbaar-aandoend" mannetje te voorschijn schoot met een gratis kaart die ons (ik liep met een andere Nederlander, Sjors, die in hetzelfde vliegtuig zat) kwam “redden van alle oplichters”, wilde ik vervolgens best even voor 10 bath in een tuktuk stappen naar de “official” Thailand Tourism Counsil die vrij prominent op de kaart aangegeven was. Het was onmiddelijk duidelijk dat het een typische scam was, want dit officiele toeristen bureau was toch wel een beetje klein en ook wel gesitueerd op een eigenaardige backroad. Toch maar even naar binnen gestapt, want ik was wel benieuwd wat ze te bieden hadden en hoe ze dachten geld aan me te verdienen. Een serieus kijkende man in een pak vertelde ons met klem dat we niet in een hostel rondom Khao San te verblijven want dit was erg gevaarlijk. Volgens hem was de minimale prijs voor een degelijke kamer 1500 bath en dat konden we natuurlijk, how convenient, wel bij hem boeken. Met als buit een kaart van de stad en 10 bath lichter, maar een ervaring rijker, stapte ik weer naar buiten.

Later in het hostel kwamen we tot de conclusie dat iedereen van de 15 man op dat moment aanwezig, met een wel heel erg goedkope tuktuk naar een of andere plek was versjouwd, of dit nu de tourist council, een pakkenzaak of een leerlooierij was geweest. Je werd dan ook de hele dag op straat aangesproken door random strangers die je erg graag wilden helpen met “de beste ervaring van Bangkok”, je ergens per se heen wilden sturen. Het was echter wel veel te ver om te lopen!Vervolgens kwam er dan, o hoe toevallig, precies op dat moment een tuktuk langsgereden. Ik weet dat de straten vol met die dingen zijn, maar de timing was telkens wel heel erg perfect.

De in mijn ogen grappigste oplichterstruc werd bij ons uitgehaald toen we met een groep van het hostel aan het stappen waren. Omdat we met een redelijke groep waren en het bier in de meeste kroegen vrij duur, dachten we een goede deal te hebben gemaakt met de eigenaar van een vrij lege bar. Als iedereen een groot biertje zou bestellen zouden we “free tequila” bij elk biertje krijgen. Bij het uitserveren werd er een klein dienblaadje op tafel gezet met drie tequilashotjes. Dit bleken onze “three tequila” te zijn, aldus de vermoorde onschuld spelende eigenaar. Ik kon er wel om lachen.

Verder heb ik me nog een paar dagen, lachend om alle oplichters, goed vermaakt in Bangkok. Vol verbazing heb ik gekeken naar een 3 jarige die midden op de dansvloer mee stond te dansen, de crappy tuktuks met een lawaaipijp eronder waardoor het klonk alsof er een raceauto langs kwam, de chaotische elektriciteitsdraden die als dik zwart spinrag rond elke lataarnpaal hangen en de alom aanwezig zijnde portretten van de koning, Willy zou jaloers zijn.

De grootste uitdaging bleek om in de ochtenden (in Bangkok meestal middagen overigens), een goede bak koffie te krijgen. Ik ben weliswaar geen echte addict, maar een espressotje per dag kan ik toch altijd wel echt waarderen, zeker met een lichte kater. Koffie wordt overal aangeboden, maar het vergt wat ervaring om te krijgen wat je wilt. De eerste keer dat ik vol enthousiasme een “espresso” bestelde bleek het een mierzoete ijskoffie te zijn. Deze ervaring meenemende was ik bij de tweede keer zo verstandig om specifiek om een “hot espresso” te bestellen. Wat me werd voorgeschoteld bleek een, overigens wel hete, glazuurvernietigende zoete bak melk met wat koffie te zijn. Gelukkig bleek drie keer scheepsrecht, als je specifiek om een “hot espresso, no sugar, no milk” vraagt, moet het meestal wel goedkomen. Alleen wel even uitkijken dat ze echte koffie schenken, oplosmeuk is ook niet alles. Het moet ook wel een uitdaging blijven natuurlijk.